Harry de boer op (13): hij pikt het niet langer

Harry de boer op (13): hij pikt het niet langer
Harry de boer op (13): hij pikt het niet langer

Harry had eraan moeten geloven: hij had de vuist van de boerin in zijn opgerekte kont gekregen. Dankzij de nodige uierzalf. Alleen had hij per ongeluk in haar gezicht gespoten, toen ze hem tijdens dat vuistneuken was gaan aftrekken. En dat werd hem niet in dank afgenomen. Er zou ongetwijfeld een extra straf volgen, besefte Harry.

Hij moest meekomen naar de keuken. Daar zaten Nel en de boer gezellig te kletsen. Toen de boze boerin met mij binnenkwam, stokte de conversatie. ‘Die hufter van een Harry spoot recht in mijn bek! Dat ga ik hem betaald zetten. Boer, pak de vishaakjes!’

Vishaakjes? Wat nu weer? Harry maakte zich nu serieus zorgen. Die vuist was hij inmiddels al weer bijna vergeten ook al voelde zijn kont nog erg rauw. Maar dat zou spoedig niet meer zijn voornaamste zorg zijn, wist hij. De boerin kennende, en haar sadisme.

De boer stond op, trok een la open en pakte een doosje en een merkwaardige plastic ring met een diameter van zo’n 15 cm. En overhandigde die aan de boerin. ‘Zo, Harry, ga maar op je rug op de keukentafel liggen, dan gaan we je eens leren om niet mijn bek te spuiten als je klaarkomt.’

‘Ik zal je niet vertellen wat ik ga doen, dat merk je vanzelf wel. De boer heeft dit al eens meegemaakt toen ik hem moest straffen, dus die kan je vertellen hoe kinky het is. Hij heeft destijds flink geleden, maar ook genoten. Ja toch, boer?’ De boer keek naar de grond en mompelde iets onverstaanbaars. Daaruit putte ik weinig moed.

De boerin opende het rammelende doosje en haalde er een vishaakje uit. Ze trok aan zijn slappe piemel, pakte de voorhuid beet en duwde er een kant van het vishaakje doorheen. Hij verkrampte. Daarna pakte ze de plastic ring en deed de andere kant van het vishaakje daardoorheen. Er kwam aardig wat druk op het velletje te staan.

‘Zo, dat is één. Nog elf te gaan, want ik ga een hele kring maken. Dan krijg je een mooie trechter. En ik heb besloten om het houten plankje ook nog maar even te laten waar het zit: aan je ballen.’ Harry vloekte in zichzelf, want hij had gehoopt nu eindelijk eens verlost te worden van dat pijnlijke en irritante ding.

De boerin pakte het tweede vishaakje en zijn voorhuid. En duwde met speels gemak het haakje door zijn velletje. Het deed veel pijn, ook al omdat de huid moest worden uitgerekt om aan de plastic ring te worden vastgemaakt. De boerin ging vrolijk door met haar handwerk en na een minuut of vijf zat de plastic ring vol met vishaakjes, die allemaal naar Harry’s opgerekte voorhuid gingen en daar vastgehaakt zaten. Inmiddels had hij een halve stijve gekregen, waardoor de pijn alleen maar toenam.

Hij keek naar deze potsierlijke opstelling en baalde enorm. Hoe lang moest hij hier nu weer mee rondlopen in zijn overall? Eerst die plank en nu dit weer. Wat zou de volgende straf zijn? Hij was het al een tijdje heel erg zat en had ‘s avonds in de stal een strijdplan bedacht. Hij zou op het moment dat de boerin hem na de werkdag naar de stal bracht, aan haar proberen te ontsnappen. En haar vastketenen. Oog om oog, tand om tand.

De boerin was log en traag. Harry was niet de snelste, met al die ellende aan zijn balzak en voorhuid, maar daar moest hij dan maar even niet aan denken. Ontsnappen was zijn eerste prioriteit. En misschien moest hij een situatie gaan creëren waarin hij het voor het zeggen had, en niet de boerin. Hij had het idee dat hij Nel en ook de boer aan zijn kant kon krijgen als hij het een beetje slim speelde.

De volgende werkdag bereidde Harry zich mentaal voor op zijn ‘coup’. Hij hield de boerin extra in de gaten, zocht naar haar zwakke plekken. Het beste was haar op weg naar zijn stal een enorme duw te geven zodat ze op de grond viel en haar daarna snel vast te maken met de handboeien waar ze hem mee vastbond iedere avond.

Dat moest wel lukken, dacht hij in zijn optimisme. En het gaf ook aan hoe graag hij wilde dat deze ellende stopte. Want wie gaf de boerin het recht om hem zo te pijnigen? Het wordt hoog tijd om de rollen om te keren. Harry zou genadeloos terugslaan en die zeug eens een koekje van eigen deeg geven.

Het grote moment brak aan en Harry slaagde er op weg naar de stal in om de boerin de enorme duw te geven die hij al een tijdje in zijn hoofd had. Ze viel inderdaad met haar volle gewicht achterover, tegen een stalhek, en was door de verrassing even de weg kwijt. Van die gelegenheid maakte Harry gebruik om de handboeien en het sleuteltje te pakken en die om haar dikke polsen te klikken. Het paste allemaal maar net.

Even later besefte de boerin dat ze vastzat. Ze begon te trekken aan de handboeien, maar het hek was stevig in de grond verankerd en dat zou ze niet lostrekken. Er volgde een hele scheldkanonnade richting Harry en ze begon om de boer te gillen. Maar die kwam niet. ‘Als ik loskom vermoord ik je, ellendeling!’, beet ze hem toe.

Hij moest even wennen aan zijn nieuwe rol en hield zijn mond wijselijk dicht. Hij liep naar de keuken en liet haar scheldend en tierend achter. Nel had haar conclusie al getrokken en keek Harry angstig aan toen hij de keuken betrad. ‘Harry, dit gaat een hoop problemen opleveren!’ Hij besefte dat ook wel, maar had besloten het heft in eigen hand te nemen en de boerin tot slavin te maken. Ze konden namelijk prima zonder haar. De boer, Nel en hij.

Het eerste wat Harry vervolgens deed was de pijnlijke vishaakjes verwijderen en de spijkers voorzichtig uit mijn balzak trekken. Dat luchtte enorm op!

(wordt vervolgd)